Stilte

Deze tekst schreef (en publiceerde) ik op mijn literaire blog, maar hij past net zo goed hier.

Dag Virginie,

Deze vakantie las ik eindelijk je boek over stilte. Ik las het op het terras van het houten tenthuisje dat we huurden. Het was er mijn ochtendboek, waarin ik elke dag een paar bladzijden las, met het laatste van de koffie die ik zelf had gezet, nadat ik met de kinderen naar de bakker op het terrein was gewandeld en weer terug – het was op een grote camping tussen de pijnbomen, aan de rand van de oceaan.

Na het ontbijt, de afwas en mijn morning pages was het juiste moment. De kinderen speelden met elkaar, of pingpong tegen hun moeder – ons huisje stond naast de sportterreinen, met daar weer langs een kleine speeltuin en een paar pingpongtafels.

Ik moest heel hard mijn best doen om het getik van het balletje op de tafel te horen, de kinderen zijn nog jong, aan lange rally’s zijn ze nog niet toe. Het geluid van het balletje op het pallet hoorde ik sowieso niet, dat is doffer.

Maar al lezende over stilte kon ik me dat geluid toch voorstellen, ik moest er het geroep van andere kinderen voor weg filteren, het gezoem van de golfwagentjes waar het personeel mee rondreed, het zoeven van fietsbanden, voetstappen in flipflops en in de verte: de oceaan.

Er was geen muziek.

Er was geen werkende internetverbinding in ons huisje.

Het was er niet stil, en wanneer het wel stil was waren er krekels.

Het was dan ook de juiste plek om je boek te lezen, de omtrekkende beweging te volgen die je rond het begrip stilte maakt, hoe de zoektocht naar stilte zo oorverdovend luid kan zijn. Het is met stilte zoals met die andere waardevolle dingen waarin deze vakantie grossierde, dacht ik terwijl ik het las: aandacht, traagheid, liefde, schoonheid. Het bestaat alleen onverhoeds.

Ik heb de filosofen die je citeert niet gelezen, heb me nergens echt in verdiept. Maar vaak riep ik – in stilte, uiteraard – een ja van herkenning, van de gedachte, van de beleving. En voegde er nog een aan toe, de stilte van de zweethut, waar het donker is en warm, en de stenen het plenzen van water roodgloeiend absorberen, samen met het geluid van je eigen gedachten, en de mantra’s die er worden gezongen.

Het is alweer een paar jaar geleden dat ik er aan eentje deelnam, dus waarom het tijdens het lezen van je boek in me opkwam weet ik niet zo goed. Hoe dan ook, beschouw het maar als een uitnodiging.

We hadden het goed samen, deze vakantie, op een wat kleffe manier. Gewoon. Ik speelde eindeloos met de kinderen in het zwembad, er was liefde, er was koffie en een chocolatine bij het ontbijt. Er was, echt waar, ook stilte, al was ze vaak heel luid. Ik moest dan ook twee keer kijken om zeker te zijn dat in de titel van je boek ‘luidt’ wel degelijk met een ‘t’ is geschreven, en kan me voorstellen dat daar discussie over gevoerd is, over die ‘t’.

Tot iedereen rond de tafel uiteindelijk zweeg, en besloot dat stilte, net als de liefde, een werkwoord is.

Dank je voor je boek, 
Dirk