Work-life balance

De bedoeling was om in de reeks ‘haal eens een coaching cliché onderuit’, een stukje te schrijven over de work-life balance. Iets als ‘sinds wanneer vinden wij het normaal dat we werk en leven tegenover mekaar stellen? Zowat al mijn coaching klanten willen net niets liever dan zinvol werk, dat hun missie vervult, en in overeenstemming is met hun identiteit. Leven is werk! En balans, dat is stilstand, het is net in spanning dat er iets (ik weet het, over dit woord moet ik eigenlijk nog even nadenken) spannends gebeurt’.

In plaats van zeventig woorden zou ik het prima kunnen uitwerken tot een mooi stuk van een goede zeshonderd. Anekdote erbij, iets concreet, spanningsboogje erin. Ik weet ondertussen hoe dat moet, en of het nu fictie is (kent u mijn roman al, Morgenster, of mijn literaire blog, bijgekleurd?) of non fictie zoals hier, de truukjes zijn dezelfde.

Maar toen luisterde ik – het was min of meer per ongeluk, ik had de url nodig om ze door te sturen naar een klant – nog eens opnieuw naar de twee TED talks die van Brené Brown een beroemdheid hebben gemaakt, de eerste over kwetsbaarheid en de tweede over schaamte, en ik vroeg me af waarom ik het deed.

Deze stukjes schrijven, bedoel ik. Cliché’s onderuit halen.

Wat ik dan wel denk dat er gebeurt in de harten en hoofden van mensen als jullie, de goede honderd of zo, die dat hier lezen. Of het jullie levens echt verandert.

Niet dus. En ik voeg vandaag ook geen poll toe om dat te bevestigen, want, zo leert Brené Brown me: ik doe het voor mezelf.

Ik sta hier te roepen in de grote put van het internet in de hoop dat iemand me echoot, dat iemand zegt, het is ok Dirk, het is goed zo, als jij per se een afwijkende mening wil hebben over iets wat wij niet eens zo spannend vinden, dan is dat prima. We vinden het zelfs leuk. Je mag er zijn, je hoeft je niet te schamen.

Maar van onze levens blijf je af, begrijp je.

Schaamte, zo zegt Brown, is: ik ben het niet waard om gehoord te worden; schuld is: ik heb iets fouts gezegd.

Wat heb ik geleerd van jaren schaven aan die roman, van stukjes schrijven op Bijgekleurd? Wat over de echte dingen des levens gaat, geboortes, overlijdens, seks, ouder worden, de stukjes waarin ik laat zien dat ik het ook niet weet, dat ik struikel, dat zijn de stukjes die de mensen graag lezen. De stukjes waarin ik mezelf voorstel als iemand die zich niet hoeft te schamen, ook al gaat er zoveel niet helemaal goed.

Niet het zoveelste stuk waarin ik probeer te bewijzen dat ik slimmer ben dan de gemiddelde internetsite.

Dus misschien moet ik het voortaan daar maar eens over hebben. Over hoe het echt gegaan is. De halve en hele mislukkingen. De projecten die op een sisser zijn afgelopen. De keren dat ik me belachelijk heb gemaakt, en toch iets heb gerealiseerd. Of niet. Niet om op het einde van zo’n stukje als een feniks weer uit mijn as te verrijzen, de lessons learned netjes geïntegreerd in mijn identiteit en gedrag, maar gewoon: werken is proberen, en ik heb al veel geprobeerd.

Waarbij ik, net als jij, lieve lezer, als een ezel steeds weer over dezelfde steen struikel.

Het is ondertussen donker, ik schrijf deze stukjes het liefste ’s avonds, dan is het rustig in huis. Geen idee of het werk is of leven, en ontspannend is het ook niet echt, maar dat, zo leer ik wanneer ik het eens van het begin nalees, was dan ook de bedoeling.