18+

Hoeveel achttienjarigen ik ken?

Eén zeker, een paar misschien. Familie, buren.

Maar daar komt nu verandering in. Want ook wanneer je al ruim boven de vijftig bent (jaja, dat staat zo op mijn identiteitskaart, al vind ik het moeilijk te geloven), en je met zorg een eigen en unieke mix van professionele activiteiten hebt samengesteld, ook dan is het nuttig om je af en toe over je werk te bezinnen.

Doe ik wel graag wat ik doe, en moet dat dan hier, in deze organisatie?

Hoe snel of langzaam ook je kloksnelheid is, het is goed om je die vraag met regelmaat en bewust te stellen. Alles is immers voortdurend in beweging, en kent zijn natuurlijke verloop: iets begint, komt tot rijpheid en begint dan toch weer wat te jeuken, er komt sleet op. Dan is het tijd om nieuwe energiebronnen aan te boren. Binnen je job, binnen de organisatie, of daarbuiten.

Voor de ene duurt zo’n cyclus vele jaren, voor een ander maar een paar maanden. Dat is je kloksnelheid. Die heb je te respecteren. Antwoorden voor de eeuwigheid, of voor de rest van je leven, bestaan niet.

Ook organisaties kennen zo’n cyclus, van geboorte tot rijpheid en verval, en daarbij horen andere managementstijlen, een andere cultuur. En misschien paste die organisatie gisteren perfect bij je, en vandaag niet meer. Daarvoor hoef jij zelfs niet net in een andere fase toe te zijn.

Coaching – of zelfreflectie – beantwoordt dan ook nooit de vraag moet ik iets veranderen? maar wel hoe krijg ik zelf vat op de verandering, wat kan ik zelf doen om mee aan het stuur te zitten?

Mij leverde deze reflectie vorige herfst op dat het leven als bodyshopper – een zelfstandige die het grootste deel van zijn tijd en voor een langere periode ingehuurd wordt voor een klus als project of change manager – me steeds minder paste. Mijn andere activiteiten: coachen, schrijven en daar ook les over geven, bevielen me nog steeds prima.

Ik liet me coachen, bekeek mijn kernwaarden en talenten, zocht en ontcijferde een oude Ikagi, sprak er met mensen over die me goed kennen, bekeek en overwoog mogelijke opties. Zuchtte en twijfelde. Wat zou ik opgeven, wat kon ik winnen?

Ik maakte er werk van, kortom, kwam tot conclusies en ging over tot actie.

En zo word ik straks omringd door 18-jarigen en wat oudere jeugd, als lector aan de hogeschool in Leuven (UCLL).

Vind ik dat spannend? Stel ik me dezelfde vragen als die coaching klanten die ik naar een nieuwe job heb begeleid? Ja, natuurlijk. Ben ik zeker dat het een succes word? Uiteraard niet. Heb ik er zin in? ’t Zal wel!

Daarnaast blijf ik natuurlijk coachen, schrijven en ook daar les over geven. Want dat het een eigen en unieke mix moet zijn, dat is echt een kernwaarde voor mij.