De laatste vrijdagnamiddag voor de paasvakantie – ik proef dat woord voor het eerst als leerkracht, het smaakt een beetje als de chocoladebonbons destijds in restaurant Het Gebaar, die letterlijk voor vuurwerk in je mond zorgden: verrassend maar niet onaangenaam – die vrijdagnamiddag dus, plant mijn hogeschool workshops over het welzijn van de lectoren en de hoge werkdruk.
Ook nog die week zat mijn lerarenkaart in de bus, helaas nog onbruikbaar omdat je er zelf een pasfoto op moet plakken, en die heb ik niet liggen.
Het is best verwarrend, een nieuwe wereld.
Ik wist – ik vertel het voortdurend aan mijn coaching klanten – dat iets nieuws doen je behoorlijk uit het lood kan slaan. Het valt mee, dan valt het verschrikkelijk tegen, je snapt er niks van, je maakt jezelf belachelijk, nooit komt het goed, en op het einde van de dag ben je doodmoe.
In de knusheid van de coaching praktijk noemen we dat weerstand, iets wat je moet overwinnen, gewoon even doorduwen, en we roemen die prachtige wereld buiten de comfort zone.
Echt?
Het is het koud daarbuiten.
In de file, vroeg in de ochtend, probeer ik de spanning van de eerste lesdag te beheersen. Wie beter dan Brene Brown, powerhouse van de kwetsbaarheid, om me daarbij te helpen? In de allereerste aflevering van (de ondertussen gestopte) unlocking us podcast heeft ze het over FFT’s. Fucking first times, en hoe daarmee om te gaan.
- Stap 1: herken ze als wat ze zijn. Bijzonder ongemakkelijke situaties, namelijk. Die studenten die op de eerste rij schaak zullen spelen in de les? Auw, ik moet wel iets verkeerd doen …
- Stap 2: de eerste keer lijkt in niets op de zevenennegentigste. Dat weet u wel, denk maar even terug aan uw awkward first fuck.
- Stap 3: als het de eerste keer al perfect zou verlopen, hoe saai wordt het dan straks wel niet? Er moet wel iets te leren overblijven …
- Stap 4: slaap er maar een nachtje over. Het is werkelijk doodvermoeiend om de hele tijd scherp te staan.
Nou nou, mopper ik terwijl ik voor het eerst een plaatsje zoek in de nog bijna lege parking. Dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Die eerste keer, op zoek naar mijn leslokaal, lijkt het gebouw groot en glimmend. Ik zie een affiche denk je aan zelfdoding, bel 1813 en weet dat ik zo dadelijk, in die klas, vooral individuen moet proberen te zien. Niet de groep slaperige adolescenten.
Ze overleven de les, en dat doe ik ook. Ik haal koffie in de lerarenkamer (nog zo’n eerste) en raak verwikkeld in een discussie over de kwaliteit van de koffie en de impact van AI op het leven in het algemeen en het onderwijs in het bijzonder.
Op naar de volgende.
En zo werd het plots paasvakantie. Ik snoep een paaseitje, er knettert niets in mijn mond. Ach, elke verwachting mag dan een teleurstelling waiting to happen zijn, de zon schijnt, en ik stel – voor het eerst – een lijstje examenvragen op.
Dirk Van Boxem 